Özlem İNDERESİ

Merhaba!
Ben Eylül Bilge. 7 yaşındayım ve 2. sınıfa gidiyorum.
Bugün 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı. Bu yüzden büyüklerden küçük bir koltuk devri oldu! Yani bu köşeyi bir günlüğüne ben yazıyorum çünkü bugün çocukların günü...

Bugün 23 Nisan!
Sabah uyandım, gözümü bile tam açmadan seslendim:
“Günaydın halkım! Ben bugün evin başkanıyım!”
Annem güldü ama babam hemen "Emredersiniz Sayın Başkan" dedi.
Bana kahvaltıda kalp şeklinde pankek yaptılar. Yanına da salatalık ama düz değil, zikzaklı! Çünkü başkanlar özel şeyler yer.

Kahvaltıdan sonra dedim ki:
“Bu evin kurallarını bugün ben koyuyorum. Mesela halının üstünde yuvarlanmak serbest, televizyon kumandası tamamen bana ait, bir de çorap giymek zorunlu değil.”
Annem kuralları yazmaya başladı. Çok ciddi oldum ama içimden gülüyordum.
Başkanlık çok güzelmiş.

Sonra… EN GÜZEL KISIM:
Lunaparka gittik!
İlk önce çarpışan arabalara bindim. Herkese çarptım çünkü başkan olduğum için yol benimdi.
Sonra dönme dolaba bindik. En tepeye çıkınca “Başkan Eylül Bilge, gökyüzüne yaklaşıyor!” diye bağırdım. Aşağıdaki insanlar minnak gibiydi.
Annem “biraz sessiz ol canım” dedi ama bence sesimi bulutlara duyurmalıydım.

Pamuk şekeri aldım ama çok yemedim, çünkü dişimin üstüne yapıştı. Zaten ben çikolatadan da çok hoşlanmam. En çok dönme dolap ve balon severim.
Bir baloncu vardı, “hangisini istersin?” dedi. “Başkan balonu varsa onu” dedim. O da güldü, kırmızı kalpli verdi. Kabul ettim.

Lunaparktan dönerken yorgundum ama mutluydum.
Arabanın camından gökyüzüne baktım.

Sonra dedim ki:
“Atatürk bize bu günü hediye etmiş, ben de bugünü en güzel şekilde geçirdim. Teşekkür ederim Atatürk. Bu bayram en çok bana yakıştı.”
Ve şimdi, bu yazıyı yazarken bile içim hala lunaparktaymış gibi.

23 Nisan demek… biraz kahkaha, biraz rüzgar, biraz da başkan olmak demek.

Sizi seviyorum,
Başkan Eylül Bilge.